I tak oto pewnego poranka pomyślałam sobie o koniach. O bardzo konkretnych koniach, bo o koniach ze Stowarzyszenia Jeździeckiego “Szarża” w Popówku pod Warszawą. To tam zaczęłam drugi rozdział swojej końskiej przygody. To doświadczenie całkowicie zmieniło mój sposób myślenia o koniach do tego stopnia, że gdy teraz pomyślałam o powrocie, wcale nie marzyło mi się usiąść w siodle i skakać przez kolejne przeszkody, kiedyś by mi to wystarczyło, dzisiaj satysfkacja byłaby raczej krótkotrwała i połowiczna, dzisiaj potrzebuję przede wszystkim kontaktu z tymi pięknymi i mądrymi stworzeniami.
Do koni pierwotnie przyciągnęła mnie ich siła po to, bym teraz najbardziej ceniła sobie w nich ich łagodność. Koń, milczący i majestatyczny, stał się dla mnie uosobieniem krainy łagodności. Kolejnym duchowym domem, w którym dostrzegłam światełko w tunelu, schronienie od życiowych wichrów i burz. I oto następuje rewolucja! Jak każda niekontrolowana i niepożądana zmiana w życiu wybija z rytmu, wymusza jeszcze mocniej zacisnąć pasa i działać, choć sam już nie wiesz, czy stać Cię jeszcze na coś więcej i zaczyna Cię to przerażać. Położyć się i umrzeć? Nie, dziękuję, nie wiem, czy stać mnie na kolejne umieranie, uciekam. Czas zmienić kurs o 180 stopni. Po miesiącach nieobecności wracasz do żywych, odnawiasz kontakty, sprawdzasz, co słychać tu i tam i nagle trafiasz na informację o tym, że zaprzyjaźnione stowarzyszenie, które planowałeś odwiedzić, poszukuje wolontariuszy do pomocy przy zajęciach z hipoterapii dla niepełnosprawnych dzieci. Myślisz sobie: to nie może być przypadek. Oczywiście zgłaszasz się na ochotnika do wszystkiego. Jakim zdziwieniem jest dla Ciebie tak miły odzew. Po tak długiej nieobecności spodziewałbyś się raczej, że nikt Cię już nawet nie będzie pamiętał. Wreszcie czujesz się potrzebny.
Jest sobota. Kolejny dzień, który mimo Twoich usilnych starań, nie jest usłany tylko różami. Przytłacza Cię to, najchętniej nigdzie byś już nie wychodził, żeby nie ryzykować marnotrawienia nadwątlonych sił zderzeniem z kolejnymi przypadkami braku empatii. Kolana się uginają, głowa pęka od przemyśleń, ale zgodnie z umową stawiasz się na miejscu gotowy przenosić góry, aby przede wszystkim móc zasnąć ze spokojnym sumieniem, że zrobiłeś dzisiaj coś dobrego na tym świecie, że popchnąłeś go w dobrą stronę, może pociągnie Cię za sobą. Nie liczysz już nawet na to, że ktoś to doceni. Już nawet Ci na tym nie zależy. Nie masz już siły niczego nikomu udowadniać. Twoje pojawienie się spotyka się jednak z uśmiechami prawie ulgi, że jesteś, że chcesz działać, masz aparat, zrób kilka zdjęć. Czujesz się potrzebny. Mało tego, cały czas zmieniasz role. Asekurujesz płynącą w rękach autystyczną dziewczynkę, szybko orientujesz się, że aby nawiązać z nią kontakt, będziesz musiał obyć się bez słów i przestawić na zupełnie inną nieznaną Ci jeszcze formę komuniakcji, po chwili dla odmiany prowadzisz konia pod kolejnym dzieckiem, odganiając gzy i komary, starając się zapewnić zwierzęciu maksymalny spokój, a jeźdźcowi komfort, kolejna pacjentka zaczyna prowadzić z Tobą rozmowę na zaskakująco wysokim poziomie intelektualnym, słuchasz jej, dzielisz się swoją wiedzą, zachęcasz do pochwalenia się swoimi umiejętnościami. Już sam nie wiesz, kto kogo prowadzi. Kto tu jest dzieckiem, pacjentem. Aż trudno Ci w to uwierzyć, że zaczynasz się sam z siebie do siebie samego i wszystkich uśmiechać, a przecież jeszcze kilka godzin temu ledwo zmusiłeś się do tego, żeby wsiąść na rower i wyjechać z domu. Gdy pomyślisz teraz, że zadzwoniłeś do znajomego, aby przeprosić, że nie spotkasz się z nim dzisiaj, bo jesteś na hipoterapii i wiesz, że znając Twoją sytuację równie dobrze mógł pomyśleć, że to Ty jesteś pacjentem, to absolutnie nie masz wątpliwości, że faktycznie Ty również byłeś pacjentem! choć jeszcze kilka godzin temu w ogóle nie dopuściłbyś do siebie takiej myśli. Przecież masz cały świat do zbawienia! Jak wyobrażasz sobie kierowanie tak skomplikowanym przedsięwzięciem z pozycji pacjenta?! Otóż jest to jak najbardziej możliwe, bo nikt z nas nie jest doskonały i chyba na tym świecie wszyscy jesteśmy w pierwszej kolejności pacjentami, którzy czasami odkrywają w sobie powołanie i stają się lekarzami, jeżeli tylko znajdą się we właściwym miejscu i czasie. Dzisiaj przez chwilę i ja tak się właśnie czułam!
Zajęcia z hipoterapii dla dzieci niepełnosprawnych organizowane są przez Stowarzyszenie Jeździeckie "Szarża" z Popówka pod Warszawą. Obecnie Stowarzyszenie stara się o pozyskanie środków na organizację kolejnych sesji. Ty również możesz pomóc. Wystarczy, że (z)robisz zakupy w Tesco i weźmiesz udział w akcji Tesco "Decydujesz, pomagamy", a w głosowaniu, które trwa od 17 czerwca do 14 lipca - za jeden paragon za zakupy w wybranych sklepach Tesco (sprawdź tutaj) otrzymasz jeden żeton, uprawniający do głosowania na Twoim zdaniem najciekawszy i najpotrzebniejszy projekt - zagłosujesz na Szarżę i jej projekt "Hipoterapia i integracja społeczna dla osób niepełnosprawnych"! A tak w ogóle to zapraszam na wolontariat! To naprawdę wspaniałe doświadczenie, po którym zaczniesz zupełnie inaczej patrzeć na wiele spraw.
[ENG]
Hi, I am Away on Hippotheraphy
The life of a man could as well be compared to a magical wheels within wheels. When it gets complicated, you begin to think of going back to old good solutions, something you can take for granted and hang on to it at least for a while, a sort of last resort. Irony of fate, it usually happens on the eve of another great revolution in your life.
And so one morning I thought about horses. Very special horses. The horses from the horse riding association SJ “Szarża” Stowarzyszenie Jeździeckie “Szarża” in Popówek near Warsaw. It was there where I began another chapter in my horse riding adventure. This experience has changed my whole way of thinking about horses to such an extent that when I thought about coming back there now, it was not about sitting in the saddle and jumping over yet more obstacles, once it would have been enough for me, today it would bring me just short-term and partial satisfaction, today all I need is in the first place contact with these beautiful and clever beings.
Initially I was driven by their strength only to discover that it is actually their serenity that soothes my soul. The horse, silent and majestic, appeared as the personification of the promised land to me. Another soul's home, a light at the end of the tunnel, shelter from all the life's storms and thunders. And here comes the revolution! Like all uncontrolled and undesired changes in life it demands to tighten the belt even more and take action, though you are no longer sure if you are up for more challenges and it begins to scare you. Lie down and die? No, thank you, I don't think that I can afford to die one more time, I've got to go. It is high time to change the course by 180 degrees. After months of absence, you come back to the living, say hello to people, check what is going on here and there and suddenly you come across the information that a befriended horse-riding association you wanted to visit looks for volunteers to assist in hippotheraphy for disabled children. It just cannot be a coincidence. Of course you volunteer. You are surprised with such a warm welcome. After such a long break you would rather expect nobody even remembers who you are. Finally you feel needed.
Today is Saturday. Another day, which, despite all your good will, is not a bed of roses. It overwhelms you, you would rather stay in, so not to risk wasting your weakened forces against more instances of lack of empathy. The knees bend, the head breaks from thinking, but you turn up as promised ready to move the mountains, above all to be able to fall asleep with a peaceful conscience, that you did something good today for this world, that you pushed it in the right direction, maybe it will carry you along. You do not even expect anyone to appreciate it. You no longer care about it. You no longer feel like proving anything to anyone anymore. Your presence, however, meets with smiles of almost relief that you are in, ready to help, have a camera, take a few photos. You feel like being in the right place. You change roles all the time. You assist an autistic girl so limp that she almost floats in your hands, you quickly realize that in order to reach contact with her you will have to do without words and switch to a completely different form of communication. After a while, for a change, you lead a horse under another child, flicking off horseflies and mosquitoes, trying to provide the horse and the rider with maximum peace and comfort, another patient begins to converse with you at a surprisingly high intellectual level, you listen to her, exchange knowledge, encourage her to show off her skills. You no longer know who is leading who. Who is the child, the patient here. You find it hard to believe that you start to smile to yourself and to everybody around, and yet a few hours ago you barely forced yourself to get on your bike to come here. When you recall now that you called a friend to apologize for cancelling the meeting with him today because you are on hippotherapy and you realize that knowing your situation he might as well have thought that it is you who is the patient, you absolutely have no doubt that you actually also were a patient! though you would not even dare to think so a few hours ago. After all, you have the whole world to save! How do you imagine managing such a complicated enterprise from the position of a patient?! Well, it is possible indeed, because nobody is perfect and probably in this world we are all patients in the first place, who sometimes discover a calling to become doctors if they only find themselves in the right place at the right time. Today for a moment I also felt like that!
Hippotherapy for children with disabilities is organized by the horse-riding association Stowarzyszenie Jeździeckie SJ "Szarża" from Popówek near Warsaw. Currently, the Association is trying to obtain funds for the organization of more sessions. You can help too. All you need to do is do shopping in one of the chosen Tesco shops and take part in the Tesco program "Decydujesz, pomagamy" (“You decide, We help”) by exchanging your receipt for a token and putting in the right urn from June 17 to July 14. Let me welcome you to vote for “Szarża” and the project "Hippotherapy and social integration for people with disabilities"! I do also invite you to become a volunteer! It is really a great experience, which can change your way of thinking about life.