REZERWACJA BILETÓW NA SPEKTAKL: http://www.chorkobiet.ezapisy.pl/
Więcej o Projekcie II: MAGNIFICAT na stronie: http://www.instytut-teatralny.pl/index.php?go=main&ins=2&tyt=210&ut=241
Więcej o Chórze Kobiet: http://www.instytut-teatralny.pl/index.php?go=main&ins=2&tyt=210&ut=213
Projekt II: MAGNIFICAT
PROJEKT II: MAGNIFICAT
"Chór Kobiet pracuje nad odzyskaniem/stworzeniem kobiecego głosu poprzez kolizję z kulturowymi wzorcami kobiecości. W II Projekcie konfrontuje sie z najważniejszym obrazem kobiecości w Kościele – postacią Najświętszej Marii Panny. Z jego ideologiczną i estetyczną władzą. Z magnetyczną siłą tej świętej ikony kobiecości.
Cytaty z Biblii, przepisy kulinarne, teksty Jelinek, Mickiewicza i fragmenty Bachantek Eurypidesa chór miksuje z dźwiękiem komputera, trzaskiem migawek i fleszy, cytatami z gazet. Rytmizowana mowa i popowe frazy sprzęgają się z tradycyjnymi formami muzyki sakralnej. Nuty Magnificatu są samplowane, stają się podkładem dla tekstów kultury i reklam. Powstaje ideologiczno-dźwiękowy remiks. Matka Boska schodzi ze świętych obrazów.
II Projekt CHÓRU KOBIET jest wypowiedzią na temat kobiety w systemie władzy Kościoła. Bez świętych i nie-świętych słów. To postoperowa forma, z której rodzi się wielogłosowy, popkulturowy MAGNIFICAT.
Marta Górnicka
koncept, libretto, reżyseria: Marta Górnicka
partytura: IEN
choreografia: Anna Godowska
współpraca naukowa, literacka: Agata Adamiecka
konsultacje dyrygenckie: Marta Sulewska
koncepcja estetyczna: Anna Maria Karczmarska
W projekcie udział biorą: Justyna Chaberek, Ewa Chomicka, Alina Czyżewska, Paulina Drzastwa, Alicja Herod, Anna Jagłowska, Katarzyna Jaźnicka. Ewa Konstanciak, Ewa Kossak, Katarzyna Lalik, Agnieszka Makowska, Kamila Michalska, Katarzyna Migdalska, Jolanta Nałęcz-Jawecka, Natalia Obrębska, Anna Rączkowska, Anna Rusiecka, Monika Sadkowska, Karolina Szulejewska, Kaja Stępkowska, Iwona Tołbińska, Agata Wencel, Karolina Więch, Anna Wodzyńska, Anna Wojnarowska
Premiera odbyła się 27 czerwca 2011 w Instytucie Teatralnym w Warszawie
RECENZJE
+ Inga Iwasiów, Chór i mój autosuplement, networkedblogs.com, 29 06 2011
(...) Zaśpiewać "Magnificat" - jedyne w swoim rodzaju doznanie, ten chór i to potrafi. Nade wszystko jednak potrafi być głoso-ciałem, twarzo-grymasem zbiorowym, wyrażającym indywidualności. Chór kobiet rozwiązuje problem ideowo-artystyczny teatru feministycznego w ten oto sposób, że zamienia formę i konstrukcję spektaklu w przekaz. O to chodzi - rozwiązaniem kłopotów formalnych teatru zaangażowanego jest tu to, że sama idea chóru przybiera postać partytury spektaklu, stanowi przejęcie i dekonstrukcję kulturowej ramy, w której funkcjonuje kobiecość.
Nie widziałam, nie słyszałam, nie czułam w ciągu ostatnich lat tak mocnego głosu w sprawie polskiej religijności jak wczorajszego wieczoru w Instytucie Teatralnym. Owszem, to publicystyka, ale zarazem mocna wypowiedź angażująca emocje, a więc jak najbardziej artystyczna w tym najgłębszym, aż rytualnym sensie. Magnificat, radujmy się tym, że można wykrzyczeć w chórze złość i jedność.
+ Mike Urbaniak, magazyn WAW
Krzyczały, ryczały, piszczały i syczały, co myślą o roli, w jaką je w Polsce wtłacza kościół katolicki. Poseł Gowin miałby wylew krwi do mózgu, biskup Pieronek otworzyłby karnister z kwasem solnym.
+ Joanna Derkaczew, "Bóg zapłać? Nigdy w życiu!", „Gazeta Wyborcza” z 8.07.2011
Reżyserka Marta Górnicka i ponad 20 uczestniczek widowiska swoim scenicznym wybuchem usiłują skręcić kark tej zdradliwej pieśni dziękczynnej. Krzykiem, szeptem, śpiewem i tupotem czynią z pokornego "Bóg zapłać" oskarżenie, sąd i wyrok w jednym. Bo za co tu dziękować? Za służebną rolę w kościele, w pracy i we własnej sypialni? Za niedzielne kazania pełne porad, "jak nieść swój krzyż?". Za Nigellę Lawson, która, jak wiadomo, "gryzie, liże i ssie"? Chór korzysta swobodnie ze wszystkich muzycznych form. W libretcie reportaż o znanej z YouTube obrończyni krzyża miesza się z osobistymi wyznaniami, dansingowe zawodzenie przechodzi w pisk, wycie, śpiew kościelny czy konspiracyjny szmer. Rozmawiają ze sobą, mówią razem, budują chociaż na moment chwilowo wspólny front. Co więcej, nie są tylko bezkształtną masą, mają partie solowe, czasem się odłączają, wtrącają zdanie odrębne.
+ Roman Pawłowski, Z czym do Europy, czyli pół roku polskiej kultury, "Gazeta Wyborcza", 01. 07. 2011
Rewelacja minionego sezonu teatralnego - eksperymentalny spektakl wyprodukowany w Instytucie Teatralnym w Warszawie. Chór dwudziestu kilku kobiet pochodzących z różnych środowisk i wykonujących różne zawody - pod kierunkiem reżyserki Marty Górnickiej - śpiewa, szepcze, krzyczy, melorecytuje kolaż tekstów - od Sofoklesa i hymnów maryjnych po artykuły "Gazety Wyborczej" i przepisy kulinarne Nigelli Lawson."
Źródło: oficjalna strona Instytutu Teatralnego w Warszawie
<http://www.instytut-teatralny.pl/index.php?go=main&ins=2&tyt=210&ut=241>